Սյունիք. կրկին և միշտ

— Ինչո՞ւ են հիվանդանում ծառերը,

— Օտարի շնչից:

— Ինչո՞ւ են լռում երգերը,

— Խեղդող մտքից:

— Ինչո՞ւ են մեռնում հոգիները,

— Կանաչ թույնից:

— Ինչո՞ւ են մարում ժպիտները,

— Սիրո պակասից:

                   27.05.2022   Սարավան

Ես Հայաստանն եմ, ու վերջ,

Եթե կարող եք սպանեք:

Ջրի կաթիլի մեջ եմ,

Կանաչ անդունդի խորքում,

Բողոքող ամբոխի ճիչն եմ

Ու պոետի հոգին միայնության գրկում:

Ես Հայաստանն եմ, ու վերջ,

Եթե կարող եք  սպանեք:

Սեպագիր պատգամի գաղտնագրված տողն եմ,

Ու խաչքարե հույսի մի ճառագայթը,

Սպիտակ արծվի ողջյունն եմ արևին,

Սպիտակ գայլի հևքը լեռան կատարին:

Ես Հայաստանն եմ, ու վերջ,

Եթե կարող եք սպանեք:

Քարե հեղեղ ծնող փոքրիկ քարի ուժն եմ,

Կիկլոպյան ամրոցի շաղախը մարդուն անտես,

Դարեր լռած երգի չմարող հնչյունն եմ,

Վահագնի վերադարձի մունետիկն եմ ես:

                                 27.05   Սիսիան

Անհիշատակ աշուղն ասած.

«Խոտի խոտի սերմերը ցանեք տապանիս շուրջ,

Որ անցյալն ու ապագան խառնած

Ձուլվեմ բնության այս մունջ»:

Գրերն այս մոգացած հոգիս կարդաց

Ու մասնիկն այս ձորերում թողած գնաց:

                                       27.05  Հին Խոտ

                      Ակրոստիքոս

Միայնակ քո հոգին գտավ հանգրվան,

Եթե խաբկանք չէ կատարվածը,

Րոպեն կարող է թվալ դար,

Իսկ լուծված սիրո առեղծվածը:

                                    27.05   Գորիս

                      Վարդանին

Ես քո հոգու խազերը վերծանեցի

Կոմիտասի հանգույն հոգեփրկիչ պոռթկմամբ,

Նոր ապագայիդ տեսիլքը երկնեցի

Արևածագի երկվորյակ ջերմությամբ:

                                 28.05      Կոռնիձոր

          Վարդանի հորը` Բահադուրին

                 Քո օջախի հուրը

                 Ջերմացնում է հոգիս,

                 Իսկ սրտածին խոսքը`

                 Սնունդ տվող մտքիս:

                 Հեռու վանիր ձմեռը,

                 Նա չի կարող վաղ գալ,

                 Մերն է ճոխ աշունը.

                 Այս թթենին վկա:

                           29.05  Կոռնիձոր

Գերված լեռներից ծագող

Թրքոտ արևածագ,

Դու` ջերմություն բերող,

Բայց սևակնած ավարտ…

Դեռ կծնվի վերադարձնող

Քո դեմքը իրական:

                   29.05   Կոռնիձոր

                    Ակրոստիքոս

Հիշիր այն վերելքը, որ միաիսն անցանք.

Առանց վայրէջքների վերելքներ չեն ծնվում:

Րաբունին ասած. «Միտքը ձի է անսանձ

Ու կարող է մոլորվել կյանքի խաչմերուկում»:

Թվում է արահետը ճիշտ է ընտրված,

Յուրային է թվում օտարը թաղված ժպիտում

Ու… Մսրա թակարդն է Դավթի փակուղում:

Նետվի´ր միայն լույսին ընդառաջ:

                 29.05  Կոռնիձոր – Խնձորեսկ

                  Ակրոստիքոս

Արվեստը կյանք է, բայց կյանքը միշտ չէ որ արվեստ է,

Լսիր սրտիդ ձայնը, բայց միտն էլ մարդու հատկանիշ է:

Լուսինը մեռած Արև է, մարդը` չկայացած Աստված,

Ավարտվում է մարդը երկունքը մերժած:

                 29.05    Խնձորեսկ – Շաքի

                  Բացի´ր աչքերդ,

                  Երկինքը փակվում է,

                  Մի´ փակիր սիրտդ,

                  Հույսը մարում է:

                   Ամպը բռունցք է,

                   Լեռները` վահան,

                   Մարդը երկունք է,

                   Միտքը` դավաճան:

                                    29.05  Շաքի

Ամպե աչքերով նայում ես, Արարի´չ,

Ես գիտեմ, որ Դու փնտրում ես ինձ,

Ահա´, կանգնած եմ առջևդ

Մերկ սրտով ու մտքով,

Մերժում եմ նվեր երկինքդ

Ողջ հոգով ու հողով:

                  29.05   Վայք

Արևելքից վերադառնում եմ

     արևմտած հոգով,

Հայոց արևն է բարձրանում

     հարավի լեռներից,

Ազատության հողմն է կուտակվում

    Սյունյաց կիրճերի երկայնքով,

Զինվոր է դառնում ամեն ժայռ

 ու սպաներ Վահագնի օծած քրմերից:

               29.05   Երասխ