Հաղթանակի բերկրանքն է թևածում Հայոց Աշխարհի այս անկյունում` Հայաստանի Հանրապետությունում: Էթնոգործիքները` թմբուկ և վուվուզել, ավետում են, որ վիշապի գլուխները պակասել են` ավատատիրա-բուրժուական համակարգը ճեղքեր է տվել: Իսկ «լռակյաց մեծամասնությունը» (ասում են քաղաքագիտական եզրույթ է) ի հեճուկս իշխանության և ժողովուրդ-քաղաքացիների, հավատարիմ իր բնույթին լռում է: Ինչի՞ մասին: «Վերջապես»: «Չեմ հավատում, որ կզիջեն»: «Օտար խաղեր են»: «Հեղափոխությունից օգտվում են …»: «Մեծ պետությունները (անունների թվարկումը թողնում ենք ընթերցողին) չեն թողնի ստեղծել ժողովրդի ուզած Հայաստանը»: Եվ այսպես շարունակ: Միայն այլմոլորակայինները դեռ հայաստանյան իրադարձությունների գործոն չեն դարձել:
Իսկ վաղը (հուլիսին, սեպտեմբերին, երբևիցե) ընտրություններ են: Ասում են արտահերթ: Բայց այդպիսի ընտրությունների սպասում ենք (ոմանք նույնիսկ պայքարել են դրա համար) 27 տարի: Ավելի՞ երկար էր պետք հերթի կանգնել, որ այն հասներ:
Եվ ի՞նչ: Ո՞վ կհամարձակվի (ռոմանտիկները և կիսագրագետները ցուցակից դուրս են) պնդել «լռակյաց մեծամասնության» ձայների կուսակցականաբախշման իր վարկածի հավանականության բարձր տոկոսի վրա:
Սոցիոլոգնե՞րը: Նրանք վարկաբեկված են: Ֆուտուրոլոգնե՞րը: ՀՀ-ում չկան: Քաղաքագետնե՞րը: Այդ կուսակցականացված խոսող գլուխնե՞րը: Քաղտեխնոլոգնե՞րը: Ովքեր լավագույն դեպքում գործընթացի մի ժամանակահատվածի վերլուծաբաններ են: Իսկ գուցե՞ պայծառատեսնե՞րը: Նրանք այլ ոլորտում են փող աշխատում:
Լռակյաց մեծամասնությու´ն, աո~ւ…
03.05.2018 © Աշոտ Տիգրանյան