Մեծ ներուժի համեստ դրսևորումը
11-րդ դասարանի սովորող Սյուզաննա Հակոբյանն ընտրել է քիչ ուսումնասիրվող թեմա` «Մարդկանց ազգանունների ծագումը»: Այդպիսի խիզախ քայլն արժանի է գնահատանքի և մեղմում է գրախոսիս քննադատական պոռթկումը (ուսանողական տարիներիս կուրսային և դիպլոմային աշխատանքներ եմ գրել անվանաբանական թեմաներով):
Ցավոք, հեղինակը բավարար չափով չի հիմնավորել իր աշխատանքի արդիականությունը, այն հանգեցնելով լոկ հետաքրքրասիրության և որոշ մարդկանց դժգոհության իրենց ազգանուններից: Այնինչ անվանաբանական նյութերը պատմական իրականության վերականգնման աղբյուրներից մեկն են բոլոր ժամանակներում: Բայց ավելի կարևոր է այն իրողությունը, որ իր գերդաստանի արմատների իմացությունն անհատին բանականության և զգացմունքների երկմիասնական ճանապարհով բերում է էթնիկական ինքնության հաստատագրման մայրուղի:
Կարևորում եմ նաև Սյուզաննա Հակոբյանի հետազոտական աշխատանքի հարցազրույցների հատվածը (ինքն էլ ընդգծում է, որ «Հարցազրոյցները աշխատանքիս ամենատպավորիչ մասն են կազմում…»), որը, սակայն, հարկ է որ ավելի ծավալուն լիներ:
Գրախոսվող հետազոտական աշխատանքը զգալիորեն կշահեր, եթե հեղինակը չթաքցներ իր վերլուծական մոտեցումը ընթերցված և օգտագործված աղբյուրների բովանդակությանը:
Արձանագրենք նաև, որ աղբյուրների հղումների տեղակայման դեպքում խախտվել է հետազոտական աշխատանքին ներկայացվող պահանջների այդ կետը ևս:
Ամփոփելով համառոտ անդրադարձս Սյուզաննա Հակոբյանի հետազոտական աշխատանքին, չվախենալով կրկնվելու մեղադրանքից, պնդում եմ, որ քիչ ուսումնասիրված թեմաներին սովորողի անդրադարձը պետք է խրախուսական գնահատման արժանանա:
15.02.2024 © Աշոտ Տիգրանյան
Տիեզերքում մոլորվածի համարձակությունը և խոցելիությունը
Մարի Ավետիսյանի (12-րդ դասարան) հետազոտական աշխատանքը` «Տիեզերքի գաղտնիքները և դրանց ուսումնասիրությունները», հակասական մտորումներ է ծնում` մի կողմից խրախուսելի է, որ սովորողն ընդլայնում է իր հետաքրքրությունների ոլորտը, մյուս կողմից` ոչ քննական մոտեցումը նվազեցնում է աշխատանքի արժեքը:
Ներածությունում հեղինակը թեմայի ընտրությունը բացատրում է սոսկ իր հետաքրքրասիրության բավարարման ձգտմամբ և չի փորձում նրա արդիականությունը հիմնավորել: Եզրակացությունը, ի հակադրություն ներածության, տարողունակ է բովանդակային առումով և ակնարկվում է արդիականությունը («Հուսամ՝ հետագայում ավելի շատ հայտնագործություններ կկատարվեն, որոնք կօգնեն բոլորին ավելի շատ իմանալ, քանի որ տիեզերքի մասին ավելին իմանալը մեզ համար շատ կարևոր է։»): Եզրակացությունում առկա են հիմնավորված, օրինակ` «Չեմ կարծում, որ ամեն մի բացահայտում կարելի է հարյուր տոկոսով հավաստի համարել։ Հնարավոր է, որ գիտնականները սխալ եզրահանգումներ անեն տարբեր պատճառներով։» և վարկածային ձևակերպումներ, օրինակ` «Կարծում եմ՝ կան բաներ որոնք մենք չպետք է իմանանք։», սակայն նրանց զգալի մասը չեն բխում հետազոտական աշխատանքի հիմնական հատվածի բովանդակությունից:
Այժմ համառոտ անդրադառնանք հետազոտական աշխատանքի յուրաքանչյուր գլխի:
Հետազոտական աշխատանքի առաջին գլուխը նվիրված է սև խոռոչներին: Եթե սև խոռոչների չափերի հատվածում հեղինակի շարադրանքը հիմնականում համապատասխանում է գիտական մոտեցումներին, իսկ «սև խոռոչ» հասկացության օգտագործված սահմանումը երկու առանցքային սահմանումներից մեկն է, ապա սև խոռոչների ձևավորման ներկայացումը` «Գիտնականները կարծում են, որ ամենափոքր սև խոռոչները ձևավորվել են տիեզերքի սկզբնավորման ժամանակ (վարկածային սցենար է և վերաբերում է ոչ միայն ամենափոքր սև խոռոչներին. գրախոսի մեկնաբանություն):
Աստղային սև խոռոչներ առաջանում են, երբ շատ մեծ աստղի կենտրոնն ընկնում է ինքն իր մեջ կամ փլվում է (միջուկային սինթեզի դադարումից հետո աստղանյութը սեղմվում է դեպի իր կենտրոնը. գ. մ. ): Երբ դա տեղի է ունենում, դրանից առաջանում է գերնոր աստղ (Գերնոր աստղը այլ տիեզերական երևույթ է. գ. մ. ): Գերնոր աստղը պայթող աստղ է, որը աստղի մի մասը ուղարկում տիեզերք: Գիտնականները կարծում են, որ գերզանգվածային սև խոռոչները ստեղծվել են միաժամանակ գալակտիկայի հետ: (այսպիսի սև խոռոչների ձևավորման ընթացքը և գիտությունը դեռ չի պարզաբամել. գ. մ. )» սխալաշատ է: Ի դեպ ոչ թե «Սև խոռոչները կանխատեսվել են որպես Էյնշտեյնի հավասարումների ճշգրիտ մաթեմատիկական լուծում։», այլ` Էյնշտեյնի հարաբերականության ընդհանուր տեսության լուծման արդյունք է: Գերադասում ենք չշարունակել անդրադարձը Էյնշտեյնի հեղինակած տեսության աղավաղմանը:
Հետազոտական աշխատանքի երկրորդ` «Քիչ հայտնի մոլորակներ» վերնագրված գլուխը նվիրված է բացառապես երկրանման մոլորակներին, անտեսելով այլ տիպի մոլորակները` ըստ զանգվածի, ըստ մոլորակային նյութի ագրեգատային վիճակի, ըստ ուղեծրերի (չենք շարունակում գրախոսությունը նոր հետազոտականի վերածվելու սպառնալիքի ներքո):
Արժեր նաև անդրադառնալ էկզոմոլորակների որոնման մեթոդներին: Նաև` Ֆերմիի պարադոքսին:
Հետազոտական աշխատանքի տեքստին հավելենք, որ 2024 թվականի փետրվարի դրությամբ հավաստված է 5609 էկզոմոլորակի (արտաարեգակնային մոլորակի) գոյություն: Ծիր Կաթին գալակտիկայում, որի բաղկացուցիչ է Արեգակի համակարգը, նրանց քանակը գնահատվում է մոտ 100 միլիարդ (հնարավոր բնակեցվածները 2020-ի հոկտեմբերի դրությամբ` 300 միլիոն):
Մարի Ավետիսյանն իր հետազոտական աշխատանքի երրորդ գլխում անդրադառնում է ՉԹՕ-ներին և բնականաբար` ուֆոլոգիային: Հասկանալի է, որ հեղինակը չէր կարող ընդգրկել այս թեմայի շուրջ հայտնի տեղեկույթի ծավալի նույնիսկ 1 տոկոսը, բայց հարկ է ընդգծել էականի զգալի ներկայության իրողությունը: Հետազոտական աշխատանքի այս հատվածի միակ թերությունը հեղինակային մոտեցման բացակայությունն է:
«Տիեզերքի մասին տեսություններ» գլխում (IV գլուխ) հեղինակը փորձում է ներկայացնել մի քանի բավականին բարդ, հատկապես` այդ ոլորտով հետաքրքվող սկսնակների համար, տեսություններ: Այդ իսկ պատճառով խիստ չենք լինի հեղինակի նկատմամբ, միայն խորհուրդ կտանք հետազոտության ժամանակ (և ոչ միայն) կարևորել հասկացությունների սահմանումը, ապահովել թեմայի բացահայտման հնարավորինս բազմակողմանիությունը, չանտեսել գայթակղիչ տեսությունների (և կրկին ոչ միայն) խոցելի կողմերը և լինել կտրական ու անվերապահ միայն բարոյական հարցերում:
Գրախոսվող հետազոտական աշխատանքի հինգերորդ գլուխն ըստ էության ՆԱՍԱ-ի ինքնագովազդի թարգմանական համառոտագրումն է:
Այնուամենայնիվ, Մարի Ավետիսյանի հետազոտական աշխատանքն օգտակար է «Տիեզերք» երևույթով հետաքրքրվող դեռահասներին և պատանիներին:
17.02.2024 © Աշոտ Տիգրանյան
Մարտահրավերից չխուսափելու օրինակ
Թմրանյութերի ստեղծումը, տարածումը և օգտագործումը հակամշակութային երևույթ է (բացի բժշկական ոլորտից) և նրա դեմ պայքարի ասպարեզը Երկիր մոլորակն է: ՀՀ-ում այդ մարտահրավերը թափ է հավաքում, որի վկայությունն է նաև այն իրողությունը, որ այս տարվա հունվարին անցկացված հարցման արդյունքներով թմրամոլությունն առաջին տեղն է գրավել (հարցվողների 30%) ներքին անվտանգությանը սպառնացող երևույթների վարկանիշային աղյուսակում: Հետևաբար, 11-րդ դասարանի սովորող Ռոլանդ Հակոբյանի ընտրած թեմայի` «Թմրանյութեր. կանխարգելման մեխանիզմներ» արդիականությունը լրացուցիչ հիմնավորման կարիք չունի:
Հեղինակը թմրանյութերի համառոտ պատմությունը շարադրելուց հետո իրավացիորեն անդրադառնում է համապատասխան հասկացությունների սահմանմանը, սակայն զարմանալիորեն անտեսում է «Թմրամիջոցների և հոգեմետ նյութերի մասին» ՀՀ օրենքը և այնտեղ տրված սահմանումները
Գովելի է, որ Ռոլանդ Հակոբյանը թմրանյութերի համատեքստում անդրադառնում է նաև կախվածություն առաջացնող այլնյութերի և թմրամիջոցների դասակագման տեսակներին: Միայն թե թմրամիջոցների տարեկան շրջանառության մասին գրելիս հեղինակը հղում է անում հնացած տվյալների (ոչ թե 500 միլիարդ դոլար, այլ` 800 միլիարդ դոլար):
Հետազոտական աշխատանքի ` թմրամիջոցների օգտագործման պատճառներին բերաբերող հատվածում միայն մի էական բացթողում է առկա: Հեղինակը սոցիալ-հոգեբանական դրդապատճառները` ավանդույթային, սուբմիսիվ (հարկադիր, պարտադրված), կեղծ մշակութային, լիարժեք չի ներկայացնում:
Հեղինակը մանրակրկիտ կերպով անդրադառնում է թմրանյութերի ազդեցությանը: Միայն թե մեկ-երկու հատվածում ցանկություն է առաջանում բանավիճել նրա հետ, օրինակ` այն պնդման, թե թմրադեղի գիտակցված ընդունմանը հակվածների շարքում են նաև եսամոլ մարդիկ:
Անդրադարձը թմրամոլների բուժմանը արդարացված է երկու պատճառով` 1. Բուժման ընթացքի նկարագրությունը նախազգուշացում է թմրամիջոցների օգտագործման հետևանքների մասին; 2. Վաղաժամ մահը կարող է կանխել միայն ժամանակին բժշկին դիմելը, եթե արդեն մտել ես թմրադեղերի ճահիճը: Այստեղ էլ հեղինակը միայն մի վրիպում ունի` հակասական են հետազոտական աշխատանքի տարբեր հատվածներում նշված թմրամոլների թվերը (մի հատվածում` 35 մլն, մյուսում` 250 մլն, վերջին տվյալներով` 269 մլն):
Գրախոսվող հետազոտական աշխատանքի` իրավական համակարգին վերաբերող հատվածը ևս անհրաժեշտաբար է առկա և ամբողջացնում է նպատակին տանող ուղին:
Հեղինակն իր աշխատանքը գրելիս բազմաթիվ աղբյուրներ է օգտագործել, բայց նույնիսկ այդ բազմաթվության մեջ նկատելի է Թմրամիջոցների վերահսկողության միջազգային կոմիտեի 2021 թվականին նվիրված զեկույցի և Թմրամիջոցների վերաբերյալ ազգային զեկույցի (Հայաստանի Հանրապետություն, 2021) բացակայությունը:
Ռոլանդ Հակոբյանի հետազոտական աշխատանքը, անկախ վերը նշված և այլ թերություններից (կանխարգելման մեխանիզմների անհստակ ներկայացումը, սեփական մոտեցման ընդգծվածության բացակայությունը) ու բացթողումներից (որոշ լեզվական անհարթություններ, որնք թարգմանական վրիպումների արդյունք են), դրվատելի է և արժանի` դեռահասների ու պատանիների շրջանում քննարկման նյութ դառնալու:
25.02.2024 © Աշոտ Տիգրանյան
Հաղթահարելով ուսուցչական երջանկության թակարդները
Ամալյա Զաքարյանի (12-րդ դասարան) հետազոտական աշխատանքը` «Թուրքիայի Հանրապետության ռազմական համակարգի և զինտեխնիկայի բարեփոխումները 2016 թ.-ից հետո», օրինակելի է և´ թեմայի արդիականության, և´ բովանդակության գիտականության, և´ աղբյուրների նկատմամբ քննական մոտեցման տեսանկյուններից:
Վերոնշյալը մեզ հնարավորություն է տալիս բարձր նշաձող սահմանել մեր գրախոսական պարտականությունների կատարման գործընթացում և մի կողմ դնել մեղմասացություններն ու երկիմաստությունները:
«Ներածություն»-ում հետազոտական աշխատանքի հեղինակը շեշտադրում է հանրապետական Թուրքիայում զինվորականների կարևորագույն դերը` «Զինվորականները դարձան աշխարհիկության հենակետ՝ մարմնավորելով ժամանակակից թուրքական պետության հիմնադիր Մուստաֆա Քեմալ Աթաթուրքի իդեալները» և նախագահ Էրդողանի հետևողական քաղաքականությունը` «Այս ժամանակաշրջանում տեղի ունեցավ նաև շեղում ավանդական քեմալական իդեալներից, քանի որ Էրդողանը նպատակ ուներ ստեղծել այնպիսի բանակ, որն ավելի սերտորեն կհամապատասխաներ պահպանողական, իսլամական ուղղվածություն ունեցող Թուրքիայի իր տեսլականին:» Այս մտքերի հետ բանավիճելն անիմաստ է: Սակայն բանակի նկատմամբ Էրդողանի քաղաքականությունը բնութագրելիս հեղինակը նաև օգտագործել է «տրանսֆորմացիոն փոփոխություններ» հասկացությունը, որը մեր կարծիքով պետք է փոխարիներ ողջ նետազոտական աշխատանքում առանցք ձևավորող «բարեփոխումներ» հասկացությանը, քանզի բանակի դերի սահմանափակումը հակոտնյա է այդ հասկացության էությանը:
«Թուրքիայի Հանրապետության ռազմական պատմությունը 20-րդ դարում. համառոտ նկարագրություն» ենթագլխում Ամալյա Զաքարյանը հենց առաջին պարբերությունում կարևորագույն ձևակերպում է անում` «Թուրքիան իր ազգային և պետական նկրտումներին ձգտելիս մշտապես կարևորել է ռազմական ոլորտը, և շարունակաբար փորձեր է կատարել այն մրցակցելի դարձնելու գերտերությունների հետ։», այնուհետև պատմական ճշգրիտ գնահատական է տալիս Մարշալի պլանին և նրա թուրքական բաղկացուցչին` «Մարշալի պլանի ազդեցությունը թուրք զինվորականների վրա պետք չէ գերագնահատել: Այդուհանդերձ, տնտեսական կարևոր օգնություն տրամադրելով՝ ծրագիրը Թուրքիային հնարավորություն տվեց արդիականացնել իր ռազմական ուժերը, ամրապնդել իր արդյունաբերական բազան և հաստատել կայուն դաշինքներ: Այս ռազմավարական գործընկերության հետևանքները զգացվում է մինչ օրս, քանի որ Թուրքիան շարունակում է մնալ տարածաշրջանային անվտանգության առանցքային դերակատարը և ՆԱՏՕ—ի դաշինքի կենսական անդամը»: Մեջբերվածում միակ խոցելի դրույթը վերաբերում է առանցքային դերակատար լինելուն` անտեսելով ՌԴ-ին, ԻԻՀ-ին, նաև` տարածաշրջան վերադարձող Արևմուտքին և իրենց հայացքն այստեղ բևեռող ասիական պետություններին` ՉԺՀ, Հնդկաստան, Պակիստան և այլք:
Պատմական իրականությանը համապատասխան ներկայացված է ՆԱՏՕ-ին անդամակցումը ռազմական հեղաշրջումների շարանը: Չդիմանալով ճշմարտությունը բարձրաձայնելու գայթակղությանը չեմ կարող շրջանցել հետևյալ միտքը` «Ստանալով ահռելի մեծ ռազմական և ֆինանսական աջակցություն ՆԱՏՕ—ի կողմից, Թուրքիան իր հերթին այս փաստը սկսեց ծառայեցնել պետության շահին։»
Չեմ կիսում հետազոտական աշխատանքի հեղինակի կարծիքը` հանրապետական Թուրքիայի պատմությունում Ալփարսլան Թյուրքեշի խաղացած դերի մասին: Նա ընդամենը 1960 թ.-ի հեղաշրջման կազմակերպիչներից մեկն էր և երկրորդ էշելոնի կուսակցության հիմնադիր: Տարօրինակ է, որ Թյուրքեշի գլխավոր ժառանգության` «Գորշ գայլերի» մասին ոչինչ չի ասվում: Տարակուսելի է, որ անդրադարձ կատարելով թուրքական ներխուժմանը Կիպրոս Ամալյա Զաքարյանը չի գրում սիրիական որոշ տարածքների , այդ թվում` Ալեքսանդրեթի սանջակի բռնազավթման մասին:
«2002-2014 թթ. ԱԶԿ-ի իրականացրած փոփոխությունները ռազմական ոլորտում» ենթագլխի զգալի հատված նվիրված է «Էրգենեկոնի դատավարություն» պատմական փուլին: Այս մոտեցումն արդարացված է, որովհետև վկայում է Էրդողանի` նրբորեն հաշվարկված ռազմավարության բազմաթիրախայնության և Թուրքիայի նկատմամբ եվրոպական չմարող պատրանքների, ինչպես նաև թուրքական հասարակության պառակտվածության և թուրքական ինքնության անընդհատ վերաձևակերպման մասին (միշտ առկա հակահայկական բաղկացուցիչով): Հեղինակը, ցավոք, «Էրգենեկոն»-ի հարցում հստակ դիրքորոշում չի հայտնում, բավարարվելով ընթերցողին կարծիքախեղդ անելով:
Պատմական նշված ժամանակահատվածում Թուրքիա – ԵՄ հարաբերություններին Ամալյա Զաքարյանը հարևանցիորեն է անդրադառնում:
Ռազմական Բարձրագույն Խորհրդի հետ կապված քայլերը «… մաս էին կազմում ուժեղացնելու քաղաքացիական վերահսկողությունը զինվորականների նկատմամբ և ինստիտուցիոնալ փոփոխություններ իրականացնելու համար»: Վերոհիշյալը բանակի հնարավորությունների սահմանափակմանը միտված քայլերից էր և հետազոտական աշխատանքի հեղինակը պարտադրված էր կարճ, բայց տարողունակ խոսք ասել:
«Էրդողանի նախագահության սկզբնական շրջանում կատարված ռազմական փոփոխությունները» ենթագլխի մեկնարկային մոտ մեկ էջը չհիմնավորված կրկնաբանություն է:
Արձանագրելով, որ «Էրդողանի նախագահության սկզբնական շրջանում տեղի ունեցավ նաև Թուրքիայի ռազմական դոկտրինի փոփոխություն» հեղինակն այն ներկայացնում է ոչ լիարժեք և հարկ չի համարում բացատրել, թե ինչ է նշանակում «Ուշադրությունը սովորական սպառնալիքի ընկալումից անցավ ավելի ասիմետրիկ և հակաապստամբության մոտեցման…»:
Հետազոտական աշխատանքում մանրամասն անդրադարձ կա ոստիկանության ուժեղացման ջանքերին: Հեղինակն իրավացիորեն կարևորում է. «Սկսած զինվորականներից և ավարտած ոստիկանական ուժերով, կարևոր ենք համարում ընդգծելու այն փաստը, որ Էրդողանի վարչակազմը ձգտել է ուժեղացնել ինչպես զինվորականների, այնպես էլ ոստիկանության դերը ազգային անվտանգության ապահովման գործում՝ միաժամանակ անդրադառնալով քաղաքացիական վերահսկողության հետ կապված մտահոգություններին»: Խոսք կա նաև տեխնոլոգիական առաջընթացի մասին:
«Վերջին մեկ տասնամյակում կատարվող ներդրումներն ու արտահանումները ռազմական ոլորտում» ենթագլխում կատարվել է հիմնավոր անդրադարձ Թուրքիայի ռազմարդյունաբերական համալիրի զարգացմանը: Սակայն անտեսվել է ՆԱՏՕ-ական տեխնոլոգիական և պահեստամասային աջակցությունը Թուրքիային: Այս ենթագլխի հեղինակային ամփոփումն արժանի է ամբողջական մեջբերման` «Ամփոփելով վերջին ենթագլուխը, Թուրքիայի նախագահ Էրդողանն իր ղեկավարությամբ հաստատում է պետության աշխարհաքաղաքական ինքնավարությունը՝ հրաժարվելով լիովին զուգահեռ քայլեր կատարել ՆԱՏՕ—ի և ԵՄ—ի հետ՝ ընտրելով անկախ դիրքորոշում այն հարցերում, ինչպիսիք են Մոսկվայի դեմ պատժամիջոցները։ Օգտվելով իր ռազմավարական դիրքից, Թուրքիան ընդլայնում է իր զենքի արտահանումը` դառնալով զենքի միջազգային շուկաների հիմնական խաղացողներից մեկը: Eurofighter Typhoon ինքնաթիռների պոտենցիալ վաճառքը ավելին է, քան կոմերցիոն գործարք. այն արտացոլում է ՆԱՏՕ—ի ջանքերը Թուրքիայի հետ փոխգործունակությունը պահպանելու ուղղությամբ՝ ընդունելով դրա նշանակությունը դաշինքի շրջանակներում: Էրդողանի քաղաքական ազդեցությունը դուրս է գալիս ռազմական հզորությունից, որը ձևավորվել է Թուրքիայի պաշտպանական արդյունաբերության փոխակերպմամբ և նրա աշխարհաքաղաքական շահերի վերաիմաստավորմամբ։»
Իսկ «Եզրակացություն»-ը Ամալյա Զաքարյանի հեղինակած հետազոտական աշխատանքի հաղթահարված գագաթն է, որը մի կողմից մղում է բանավեճի իր համարձակ եզրահանգումների պատճառով, մյուս կողմից` ակունք է ուսուցչական երջանկության:
12.03.2024 © Աշոտ Տիգրանյան
Հ.Գ. Ընդգծված են հետազոտական աշխատանքից կատարված մեջբերումները: